خرچنگ خرافات
سنگ به خرچنگ خرافات زنید
آتش در آغُلِ آفات زنید
پشت به گفتار خرد کوب کنید
تیشه به ریشه ی مماشات زنید
غرق خیالات مگردید دگر
سد پل بر روی خیالات زنید
از خرد خویش بگیرید کمک
چنگ به مایه ی مباهات زنید
روح و روان نادر زخم گرفت
مرهم زخمی به جراحات زنید
چشمه ی پر آب بجویید شما
آبی به عقل جماعات زنید
دکتر نادر نوری
امان از دست آن کس که دو روست 
حسود وکودن و بی چشم روست
اگر در نزد تو چون آدم است مکن باور که این یک نیمه روست
دکتر نادر نوری دی ماه 96
قسم بی خود خورد بی چشم و روست
اندیشه و عقل زنده به گور
جایی که کلنگ و بیلْ مزدور است اندیشه و عقل زنده به گور است
دستی که زمانه پرتوانش کرد نایی نبرد، که از شرف دور است
آن کس که به زور بر سریری ماند یک کوک زمخت و وصله ناجور است
آن کس که دریغ می کند از فکر خالی از خرد مدام منفور است
چنگی که سرشت او چپاول است دژخیم وکشنده همچو تومور است
آن دل که برای کشورش سوزد بسیار عزیز و شمع پر نور است
در خرمن جهل ، زد شَرر نادر از آن که دلش به نصر منصور است
دکتر نادر نوری دی 96
پشیمانم که آزردم دلی را پریشانم زکف دادم گلی را
کجا رفتی ؟ سدایم کن دوباره سدایت حل کند هر مشکلی را
دکتر نادر نوری دی 96
قسم به آن که دنیا را سرشت نیم در فکر دوزخ یا بهشت
به هر سو رو کنم بینم دروغ به دور افکنده ام زیبا و زشت
دکتر نادر نوری دی 96
نمی خواهم سراب
از کجا جویم خدا یک جرعه آب
تشنه ام امّا نمی خواهم سراب
کیست که پاسخ دهد به یک سوال
پاسخی پایا نه حرفی چون حُباب
در حقیقت پرسشی اندیشه زاست
بی گمان بیدار گرداند زخواب
ما که داریم این همه فاضل، چرا
فضل هایشان نمی بخشد جواب
هر بلایی که به کشور می رسد
از تحجّراست و وجدان خراب
اختلاس ورانت خواری چون دو دیو
می کِشند اکنون وطن در منجلاب
این همه وجدان آلوده سَم است
کاش می شد شست وجدان را درآب
زهد و تقوا گشته تنها یک شعار
توبه فرما خود نترسد از عذاب
فَاستَقِم1 نادر ولی طغیان مکن
عاقبت پس می دهند آنان حساب
1- سوره هود 112
سیاسَت سیاسْت !
هزار آفرین بر سیاست مدار که نه دزد باشد نه چون گرگ هار
فروتن فدا کارفردی امین نه چون لاشه خواری که کرده کمین
به دامش مشو چون سیا سَت سیا سْت مکن خویش برده چو پر از ریا ست
ز شادیِ مردم تو خشنود باش وکیلی خردمند و پر سود باش
چو دستی بگیری مگو پا ببوس منه هیچ منت مشو اُختپوس
به فریاد کشور برس ای دلیر که پژمرد دلها , بر آمد نفیر
پلید است و پست آن سیا ست مدار نمایش چو موسا خفایش چو مار
ندارد به جز پند (نادر) نشان دلا تا توانی به دل آن نشان
می خوار ایّام
دلم آزرده شد از خارِ ایّام نخواهم بشنوم اخبار ایّام
به مولانا قسم قلبم گرفته از این نامردمان غَدّار ایّام
چو سعدی می نشینم در کجاوه گلستانی روم از غار ایّام
زفردوسی بگیرم نوشدارو که زخمی گشته ام از مار ایام
چو حافظ می روم کنج خرابات همه افشا کنم اسرار ایّام
رباب رودکی دردست گیرم ببویم مولیان جوبار ایّام
پیاله گیرم از، دستان خیّام گُسارم تا شوم می خوارایّام
به یاد کودکی بی غم بخندم به دور از این همه بی عار ایّام
بدان (نادر) تلاش راستجویان درآخر می کشد پتیار ایّام
دریغ از آن کودک و نو باوه است
که مغزش انبار ترس و یاوه است
دریغ از این درس های بی شمار
که بی ارزش بود و در حدّ شعار
